Odbudowa niepodległościowej orientacji politycznej nastąpiła na początku XX wieku za sprawą Józefa Piłsudskiego. Zmiany, które nastąpiły w polskim społeczeństwie po roku 1864, spowodowały powstanie i rozwój liczebny nowej klasy społecznej. Byli to robotnicy. Z tych względów odrodzony - za sprawą Piłsudskiego - nurt niepodległościowy związał się z ruchem socjalistycznym i z niego wyrastał. Organizacja Bojowa PPS, Strzelcy, Kompania Kadrowa, Legiony, odrodzone Wojsko Polskie - to kolejne etapy rozwoju nurtu niepodległościowego w pierwszych dekadach XX wieku, nurtu, który w sposób decydujący przyczynił się do obudowy polskiej państwowości w roku 1918 i do jej obrony w roku 1920.
     Dwadzieścia lat niepodległości, to okres wytężonej pracy kraju uczestników nn.
     W roku 1939 pokolenie to musiało po raz drugi stanąć do walki, tym razem w obronie niedawno odzyskanej niepodległości. Za sprawą Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego, a następnie Stefana Grota-Roweckiego powstała nowa konspiracja, o charakterze republikańskim i powszechnym. Z czasem wokół tej konspiracji, która w 1942 roku przyjęła nazwę Armii Krajowej, skupiła się większość społeczeństwa. Najbardziej dobitnym przejawem siły moralnej tego nurtu było Powstanie Warszawskie.
     Niniejsza strona jest poświęcona ludziom, którzy - w wielu wypadkach - przeszli całą tę drogę: przystąpili do nurtu niepodległościowego jeszcze przed I wojną światową, wielu z nich było dowódcami Armii Krajowej w czasie II wojny światowej, po wojnie wrócili do kraju i - w większości - trafili do stalinowskich więzień. Ci którzy przeżyli i nie zostali złamani po 1956 roku stanęli na czele odrodzonego nurtu niepodległościowego.
     Ludzie ci w drugiej połowie lat 70. przekazali pałeczkę kolejnej zmianie w sztafecie pokoleń. Ich następcy reprezentowali orientację piłsudczykowską w ramach opozycji przedsierpniowej i dalej - przez całą dekadę lat 80-tych, aż do odzyskania niepodległości w roku 1991.

czytaj całość