Józef Piłsudski umarł 12 maja 1935 roku.
     Do schedy po nim pretendowali: marszałek Edward Śmigły-Rydz i generał Kazimierz Sosnkowski. Obydwaj po Wrześniu znaleźli się zagranicą. Pierwszy wrócił do okupowanego kraju i zmarł w grudniu 1941 roku w Warszawie, drugi - pozostał po wojnie na Zachodzie (mieszkał w Kanadzie).

18 maja 1935 roku na Wawelu. Trumnę Marszałka Piłsudskiego niosą (w pierwszym szeregu): Edward Śmigły-Rydz i Kazimierz Sosnkowski

     Za granicą pozostał również po wojnie twórca Służby Zwycięstwu Polski - generał Michał Karaszewicz-Tokarzewski. Kontynuator jego dzieła, komendant Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej - generał Stefan Rowecki "Grot" został zamordowany przez Niemców w 1944 roku w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Z kolei ostatniego komendanta Armii Krajowej generała Leopolda Okulickiego zamordowali Sowieci w Moskwie prawdopodobnie w grudniu 1946 roku.

Maj 1936 roku - inspekcja garnizonu poznańskiego przez gen. Kasprzyckiego. Od lewej: gen. Tadeusz Kasprzycki, gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski oraz płk Józef Kustroń.

25 sierpnia 1939 roku - od lewej: gen. Stefan Rowecki (dowódca Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej) oraz ppłk Stanisław Lewicki (dowódca 1 Pułku Strzelców Konnych).

Wrzesień 1941 roku, Buzułuk (w Związku Sowieckim). Gen. Leopold Okulicki.

     Do wąskiej grupy piłsudczyków, którzy - z uwagi na swój autorytet - mogliby jednoosobowo kierować nurtem niepodległościowym po 1956 roku należał jeszcze twórca i szef Kedywu - generał Emil August Fieldorf "Nil". Został on zamordowany przez stalinowskich zbrodniarzy w 1953 roku.

Płk Emil August Fieldorf (przed 1939)

     Wszyscy wymienieni wyżej należeli do I Brygady Legionów.
     Gdy z różnych względów zabrakło w kraju po 1956 roku naturalnych przywódców obozu piłsudczykowskiego, którzy mogliby jednoosobowo kierować działalnością niepodległościową w kraju, zastąpiło ich kolegialne kierownictwo. Jego pełnego składu nie znamy. Wiemy jednak, że należeli do niego: trzej szefowie oddziałów Komendy Głównej Armii Krajowej, trzej najstarsi generałowie II Rzeczypospolitej, były premier i były wojewoda. Grupę tę uzupełniało kilku byłych komendantów okręgów Armii Krajowej oraz były szef warszawskiego Kedywu, a także dwóch byłych prezesów Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Wszyscy oni walczyli w przeszłości o niepodległość Polski z bronią w ręku. Wszyscy byli oficerami Wojska Polskiego (choć nie wszyscy byli zawodowymi wojskowymi). Po 1956 roku prowadzili jednak działalność polityczną, nie wojskową.

     Nie było niestety wśród nich pułkownika Aleksandra Krzyżanowskiego "Wilka" zamordowanego przez stalinowskich katów w 1951 roku. W równie bestialski sposób zamordowany został w 1949 roku doktor habilitowany, podpułkownik Wacław Lipiński - współtwórca Konwentu Organizacji Niepodległościowych i szef Komitetu Porozumiewawczego Organizacji Polski Podziemnej.

1937 - ppłk dr hab. Wacław Lipiński

     Cześć Ich pamięci!

     Środowisko piłsudczykowskie było jednym z najciężej doświadczonych przez lata wojny i stalinowskich represji. Mimo to zdołało się odbudować i po 1956 roku było najważniejszą grupą polityczna w kraju kontynuującą przedwojenną działalność publiczną.
     Poniżej prezentujemy biogramy liderów tego środowiska.